Έχουν περάσει πάνω από δέκα μήνες,
από την εισβολή και
εγκαθίδρυση της Δυναστείας του Ξέρξη
και ο Πολιτισμός στην
χώρα των Καριόκας
είναι βαλτωμένος όσο
ποτέ άλλοτε.
Γαντζώνονται οι «θεόσταλτοι» στις καρέκλες τους
υπερασπίζοντας μονίμως τις απολαβές τους.
Η αδιαφορία και η ανικανότητα τους έχουν διαβρώσει
όλο το καλλιμάρμαρο.
Αμήχανοι, άλαλοι και ανήμποροι ζούνε στον κόσμο τους,
κριμένοι πίσω από τον ίδιο τους τον ίσκιο.
Συμμερίζονται και συμπάσχουν,
αρκεί να μην χάσουν το αξίωμα και τα προνόμια.
Πριν ένα χρόνο περίπου στις προεκλογικές δημοτικές
προγραμματικές δηλώσεις είχα βάλει ως ακρογωνιαίο λίθο
την αξιοποίηση όλων των ξενιτεμένων παιδιών του τόπου
με την εκκίνηση της θεατρική παιδείας στην Πόλη
στους χώρους των καταρρεόντων πέτρινων οικοδομημάτων.
Αφορμή για την
έγγραφη διατύπωση αυτών των σκέψεών μου,
στάθηκε η συνάντησή
μου πριν λίγες ημέρες
με την γνωστή
Ξανθιώτισσα ηθοποιό Πελαγία Αγγελίδη,
μεγάλο ταλέντο της θεατρικής γενιάς του ‘90 (και πριν....)
σε όλη την Ελλάδα.
(σ.σ. Το μόνο μειονέκτημα οτι ξεκίνησε κι αυτό απο τη
ΘΡΑΚΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΞΑΝΘΗ κι όπως είναι γνωστό, κανείς δεν αγιάζει στον τόπο του...)
Στο ερώτημά της αν άλλαξε τίποτα, έσκυψα το κεφάλι
και ντράπηκα για ακόμη μία φορά.
Πικραμένα μυαλά που παρασιτούν ανάμεσα
σε σάπια διαδικτυακά νερά,
με το πολύλαλο διαδικτυακό στόμα.
Εμφανής η σατραπική αποσύνθεσή τους.
Προνομιούχοι εδώ και χρόνια μιας εικονικής πραγματικότητας
που καταπιέζει και αποβάλει τις ανεπιθύμητες
και άβολες πλευρές της αλήθειας.
Ευτυχώς που τα χαμόγελα μας ελαφρύνουν τη ζωή
καθώς τα τέσσερα μάτια γίνονται ένα.
Κατανοήσαμε πολύ καλά
ότι σε αυτόν τον
κύκλο των χαμένων ευκαιριών για την Πόλη,
η ώρα περνά και το
Άγιο Φως
αρνείται να ανάψει
από μόνο του.
Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης
Εκδότης-Βιβλιοπώλης
